Lichtvogel

Lichtvogel

Hoog boven de morgens
strek ik witte vleugels
en cirkel ik
boven de dalen van de dag
en bergtoppen van de nacht.
Ik ben de lichtvogel.

Diamanten licht verblindt de ogen
van hen die in de dalen
zoeken naar klei,
en de myriaden zeggen tegen elkaar:
'Kijk, daar vliegt de lichtvogel'

Dan buigen ze zich weer in het stof
en klauwen met afgesleten nagels
tussen de droge klei.
Ze zeggen schouderophalend tegen elkaar
en hun kinderen:
'De diamanten lichtvogel is vrij,
zie hem vliegen als een zwaluw.'

Dan buigen ze zich weer in het stof
op zoek naar klei, in de klei.

Zomer 1965

De nagedachtenis

De nagedachtenis

De werknemers nemen de wijk.
De kramen worden opgetuigd.
Ontelbare kruispunten
met wegwijzers, een kudde schapen
die elke ochtend voorbij trekt
naar de banken,
langs onnodige stoplichten,

die kruisingen dus, met
omringende sloten, omheiningen
en fietspaden, in hoogbouw,
zijn nuttige symbolen
maar niemand weet waarvan.
Ergens staat het opgetekend
maar niemand weet waar.
We denken dat we vorderen.

Kennelijk is het feest geopend.
De vreemdeling nuttigt
zijn karige maal onder
scherp toezicht van de buurt.
Als speciale gast
demonstreert de straatarme
wijkwaarzegster
haar onvermogen,
en zingt bejaardenkoor
'We gaan d'r voor'
barsten in het glazuur
van de wijkcake.

De dichter denkt na,
volgt, zwijgt uit overtuiging.
We vorderen,
maar niemand weet waarheen.

Dat dicht

Dat dicht

Ik weet dat ik nooit terug kan keren.
Ik zie mezelf op oude foto’s,
grafschenner,
en ben onvoorstelbaar.
Er is altijd glas,
een stolp om een
beveiligde heilige
in lege kleding.

Wat ging er toen in me om?
De hele wereld, zoals nu.
Duidelijk tussen vreemdelingen,
vluchtplanner.
Nog vreemder ben ik zelf,
ondanks de naam.

Geen enkele beweging
is zonder gevaar.
Desnoods,
spreid een deken van taal
over de gaten in je verdediging.
Dat dicht.
De ontleding voltooid,
het woord valt samen,
een vangbal,
vertaling.
Val daardoor op,
wegrenner.

Maar als iedereen zwijgt
en me aankijkt.
Weet je dat zeker.
Ze doen niet anders.
Garantie tot onder
aan deze pagina.
Maak een foto,
dit is geen raam
dat sluit.

Stranddans

Stranddans

Ze omschrijft,
wandelt langs de kustlijn
en de zee volgt.
De muziek begint,
en blijft ongezegd.

Het volgt niet
uit wat ik doe,
het is haar toevallige bestemming
deze ochtend,
en ze volgt het geluid,
trapafwaarts
naar de dansers.

Een patrouillewagen stopt.

Muziek verenigt,
smelt samen lijf aan lijf,
synchroniseert, syncopeert.
De vloer biedt geen weerstand.

De dwang haar te vullen
stuurt mij,
laat mij haar volgen
zeewaarts.

Een ambulance arriveert
op de kade.

Nog even, deze dans,
het kan de laatste zijn,
nog een paar passen
in de branding.
Volg me, hou me vast.

De wetsteen

De wetsteen

Bij de buurtsuper
begint men mij te mijden.
Er circuleren geruchten
tot aan de voordeur.
Ik verspreid de geur
van de verlatene.

Bij de afhaalchinees: alleen.
De afvalcontainer: alleen.

De teckel van de buren
slaat aan als ik thuiskom.
Schooljeugd passeert
mijn woning en zwijgt.
De wijkagent wil langskomen
voor een gesprek,
als hij mijn huis en tuin
verwaarloosd ziet.

De kapstok in de hal: alleen.
Tafel en bed: alleen.
Het 8 uur journaal: alleen.
Dat woord: alleen.

Het wisselen van de seizoenen
raakt mij niet meer,
Het is winter in mijn hart
en er is geen later
sinds zij mij verliet.

Alleen.
Om huis en tuin stalkt dat woord,
het trok zijn zeis
en ik hoor de wetsteen.

11 augustus 2015

Vader

Vader

Ik slaap blozend - 

Mijn vader,
je handen trekken de dekens
over mijn ogen,
zonwerend - 

Mijn handen in de jouwe,
de warmte ontberend - 

Als tekens
van onvermogen tastend,
kozend.

Het nieuwe niets

Het nieuwe niets

De verzorgster is naar huis,
haar geveinsde interesse
het nieuwe niets.

Eerst de bril,
dan de wekker
op de smartphone aanzetten.

Er is sprake van opzet.
Die lantaarnpaal
stond daar gisteravond ook al.
In de koelkast
en diepvries
geen enkele verrassing.

De kruiswoorden
in het dagblad
borgen tegen verdwijning.
Hakken in het zand,
handen om de ketting,
extra bescherming,
verankering
tegen de komende storm
die alles leeg zal waaien.

Ik word, het ik wordt
min of meer minder.
Was dat wel de verzorgster
of toch die schoondochter?
Waar liet ik dat boek,
ik zit erop.
Oké, misschien ben ik alcovol
en niet meer zo snuchter.

Geen roofdier

Geen roofdier

Een roofdier kijkt je aan
als het je aanvalt.
Hij ziet geen mensen,
alleen camera's en microfoons,
en bedenkt vragen
voor elk antwoord,
het masker dicht op de huid.
Glad geschoren kop
en nee, geen schaamhaar.

Elke waarheid draait en wurmt zich
onder zijn woorden uit,
onder het gewicht van zijn budget.
Gelaatstrekken onverlicht,
ingestudeerd onverstaanbaar.

Spoorloos, zonder getuigen
kruipt hij in je, slaat hij toe.
Hij is geen roofdier,
maar etterende schimmel,
woekerende infectie.
Dwingende achtergrondmuziek
als introductie.
Martiale bodyguards,
zeepokken aan de kiel,
houden hem onbegaanbaar.

Hij komt uit ons voort
ontstoken gezwel,
wij herkennen en dulden hem.
Hij mag stemmen en kinderen maken,
de geschiedenis zal zich herhalen,
onverslaanbaar.

Als ze komt

Als ze komt

Als ze komt
is ze warm
en laat vannacht,
uit de duisternis komt ze,
als ze komt.

Ik wacht hier
en verzin vluchtwegen,
ontsnappingsroutes.
Ik hoor de lijnbus, een taxi,
een scooter.
Ik liet de deur open,
ze kan naar binnen,
als ze komt.
Ik kan naar buiten
maar nooit uit mezelf,
als ze niet komt.

Ik ontwijk de lege spiegel
en wacht hier tot ze komt,
als ze komt,
warm en laat vannacht,
nat van de regen,
alles zit tegen,
‘t is al bijna bij negen,
als ze komt is ze laat, en warm,
vannacht,
als ze komt,
hier waar ik wacht
vannacht,
hier.

In sneeuw

In sneeuw

Val, sneeuw.

Er waren dagen
van rechtvaardige zon,
haar glimlach een thuis,
en ik een ander.

Zij zocht een doel,
ik schonk de rivier,
wij zochten stenen
en bouwden.

Het huis verging
en ik ontweek
vallend gruis
door te dansen
zoals je danst
op een begrafenis.

Geen naam verhulde
die vlucht.
Sneeuw onthield
de sporen.

Val, sneeuw.

Naar binnen

Naar binnen

Ik verdwijn in lege pagina's.
Impressies imponeren niet langer
en sijpelen vertraagd
als druppels door een damwand.

Dromen stromen
over een bedding van gedachten.
De wankele werkelijkheid
verdrinkt geluidloos
in de menigte hier buiten.

Ik wil me bedwingen,
bezinnen, verzinnen.
Ik wil naar binnen
en herbeginnen.
Ik wil weer ademen
boven wassend water.

Hier buiten is onbegrip,
een vaag ritme in me, hartslag,
ongrijpbare akkoorden, de wind,
achtergrond zonder betekenis,
onscherp en ongewild uitzicht
uit wijd open vensters,
en ik sta doorweekt
in een stromende beek.

Ik herken het water.
Een herinnering
roept me binnen
als moeder vroeger.

Samenzwering

Samenzwering

Luister:
ik zag alles eindigen,
toegedekt onder zoutloze regen,
een samenzwering van regels, belerend,
uit straatpoelen starend
als ontaarde gebarentaal
naar een lege hemel,
net voldoende onmachtig en verterend:

in gesloten openbaar vervoer,
door een labyrint van lidmaatschappen
en verlammende afspraken:

niets kon storen in deze
verhullende schijnrust,
onbewust uitgerust
om smeulende creativiteit te smoren
in smakeloze tevredenheid.

Ik zag hoe alles eindigde
en dat noemde ik:

correcte ochtenden,
na elke nacht.

Samenspel

Samenspel

Je hand vindt
de mijne,
ik vouw vingers
om de jouwe,
voel de vleugels
en verstoor
die vlinder niet.

Je wimpers strelen
wat je ogen zien.
Dit is alles,
en alles is voldoende.

Geen uitleg verstoort
de waterspiegel.
De rede ontvleesd,
het hart gevild,
het denken ontbloot,
een thuiswedstrijd
met alleen winnaars.

Dit kan niet dichter.

Alfred

Alfred

Hittebestendige tralies
en doosjes nieuwe balpennen
contrasteren met hoge bedden
en opblaasbare meubelen.

Doe-het-zelf vloerbedekking
en een gegarandeerd veilige kachel
vangen mijn ogen op
als ik mijn schoenen zoek.

Buiten hangen vlaggen slap
en de zon weigert te schijnen,
maar ondanks dat
mag ik nooit klagen.
Van Alfred niet, bedoel ik.

Alfred is de neef van iemand
die ik eens tegenkwam op een brug
en dit is een symbolische gebeurtenis
geweest,
al zullen de meesten van u dat niet
begrijpen.
Weet u veel.

Handige voorzetonderdelen
en driedelige versterkte asbakken
vereenvoudigen de bediening
van de tafel.

Huisbaas Alfred is vissen
terwijl ik mijn schoenen zoek.

Winter 1970

High tea haiku

High tea haiku

De schade viel mee:
het linnen kleed hield vlekken
van het tafelblad.

De oude dichter

De oude dichter

Dichters,
zijn publiek.

Woorden pijnigen,
maar als hij zwijgt
luistert hij.

De afstand
tussen de woorden
groeit.

Dwalen werd verdwalen,
vertwijfeling weifeling,
uitleg
louter benadering.

Hij nam het woord.

De droommensen

De droommensen

Niet de droommensen
ontkennen dit.
Dit is televisie
en geen venster:

schijnverplegingen,
overbetaalde tongen,
geil jakhalsgehuil
en moedermelkmuzak.

De droommensen
overwegen hun dromen
overdag,
en zoeken nieuwe
overnacht.