Empathisch brood
Bij de bakker hoorde ik spreken
van iemand die ik niet kende,
dat haar dochter was overleden.
Regels vormden zich, vloeiden samen,
kneedde ik tot ongeveer een gedicht.
Ik kocht de weekaanbieding.
Ik beeldde mij de tranen in
van de onbekende moeder
in de slaap die zij 's nachts
urenlang ontweek,
tussen vier gesloten muren.
Ik herlas de woorden
en zij bleken leeg en hol,
een onpeilbare,
onleesbare oogst.
Soms komen de tranen terug,
eindeloos onkruid,
als er iets ergs is op televisie
of als ik vers brood ruik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten