Onder de linden

Onder de linden

De kinderen
volgen gejaagd de sporen
van hun dode ouders.
Er is geen herkenning
alleen onzekerheid.

Op het dorpsplein
onder de linden
dansen ze samen,
dansen ze apart,
op oude muziek
in de schaduwen
tot ver in de zomeravond,

twijfel
houdt ze in leven,
en ‘s nachts
dromen
en huilen ze.

Elke ochtend

Elke ochtend

Met een hand in het hoofd
en een in het niets,
een voet drijvend op water
en een zinkend,
vertel ik lachend
waar u bent:
in me.

Ongebogen op de tombe
en niet somber.
De wereld verdwijnt
om de ogen,
onbewogen
omgebogen.

Ongeboren.
Dit is mijn ware aard,
mijn oergezicht.

Langzaam en zeker
schud ik huid af.
Elke ochtend kan nu beginnen.
U bent diep in me.

Ik heb levenslang.

Alleen in sneeuw

Alleen in sneeuw

Een trouwe vriend
(een bodemloze put)
maakt dit enige indruk?
(alleen in sneeuw)

Gegeven de omstandigheden,
deed ik hetzelfde
als iedereen,
dus wie ben ik
om te oordelen?
(een ontrouwe vriend)

De ochtend duurt,
(een onuitputtelijke bodem)
ik geef toe
aan waar ik ben,
en ontken niets.
(er gaat zoveel verloren
onder sneeuw)

Hij zag me niet eens.
(ik struikelde)
Ik ben een gevolg
van ontelbare oorzaken,
en hij ook.
(elke sneeuwvlok anders)

Wat ga je doen?

Wat ga je doen?

Wat ga je doen
( ik dans door )
als de muziek stopt?
( ik dans door, zei ik )

Je geboorte sloot je op;
na de moedermelk
bleef onrust je dagelijks brood.

Je bent niet alleen, je weet het,
je ziel zoekt je en vangt
af en toe en toevallig
iets op:
een blik, een zanglijn.

De wolken openen zich,
zonlicht is niet meer te ontkennen,
wat ga je doen?

( ik open mezelf,
in vrije val op de vlucht
over de straten -
zo leef ik,
dát ga ik doen! )

Voorraden

Voorraden

De voorraden slinken.
Alles wat nog herinneringen draagt
wordt minder.

Hier loopt ik dan:
doelbewust helaas,
zonder onschuld,
op weg naar een beter verleden.

De wezenlijke bagage
wordt steeds zwaarder
en overbodiger.

Elk gebaar blijft een gok.
Ik kan niet anders
dan een houding aannemen:
gestolde danser.

Het woord is steen geworden.

Er werd gelachen (een middag met Margot)

Er werd gelachen (een middag met Margot)

Ik was maar een oog.
Ik voelde me heidens
tijdens de aanblik van haar ogen –
misschien was het begrijpen...
Het interessant blijven verveelde mij ook,
eerlijk gezegd,
maar ik was maar een oog.

Ogen moe van het zien
maar het zien niet moe.

“De zon is nu op ‘n andere plaats,
kijk maar, daar.”
(Kijk, ze ziet het.)

Ik herinner me:
een foto van een koningin aan een witte muur;
gaashekkens van minstens 2 m hoog;
kastanjes langs een landweg;
gras;
een tekenfilm over een beer;
een witte bries en natte bladeren
en haar haar in mijn mondhoeken.

Er werd ook veel gelachen.
(Maar ik was maar een oog.)

De wachter slaapt

De wachter slaapt

Voorzichtig nu.
De wachter buiten slaapt
tegen de deurpost.
De hondenkop links
op de gewapende schouders
en gesloten.

Probeer
deze dode stad te verlaten
zonder opschudding
uit graven en kerkers.

Buiten de hoge muren
wacht de beloning
van de heuvels,
rustend in stilte,
afstand
en werkelijkheid.

Naar jou toe

Naar jou toe

Toegegeven,
lang niet alles
wat ik zeg
is nieuw.

Ik kon me niet voorstellen
ooit nog te beminnen
en koos mijn vijanden
liever zelf.

Lang niet alles
wat ik zie
is nieuw,
en ook ik ben
niet meer dan een oog.
En toch zag ik
de zon opgaan.

Ik werd onderwerp
van gesprek.

Wat je met me doet
geeft me woorden
die nog niemand hoorde,
en alleen dat
geeft me snelheid
en richting

naar jou toe.